Í Hellisskógi finnast sjö grenitegundir; Sitkagreni (Picea sitchensis), hvítgreni (Picea glauca), rauðgreni (Picea abies), blágreni (Picea engelmannii), svartgreni (Picea mariana), munkagreni (Picea crassifolia) og serbíugreni (Picea omorika).

Sitkagreni er lang algengasta og mikilvægasta grenitegundin og hefur því verið plantað í talsverðu magni frá upphafi skógræktar í Hellisskógi. Það vex mjög vel þegar það er komið upp úr grasinu en vex hægt fyrstu árin. Sumarstormar í júlí og ágúst hafa stundum brotið toppa á hæstu trjánum en annars eru þrif mjög góð. Sitkagreni er ein af uppistöðutegundunum í íslenskri skógrækt og verður eitt helsta skógartré landsins í framtíðinni. Jafnframt er það mikilvægur skjólgjafi í útivistarskógum.

Hvítgreni vex á nokkrum stöðum í Hellisskógi. Vex mjög hægt fyrstu árin en síðan hraðar, þó aldrei eins og sitkagrenið. Hvítgreni er með fíngerða og mjóa krónu og hentar því vel á útivistarsvæðum.

Rauðgreni vex vel í skjóli og verður fallegt tré með tímanum. Nokkrir tugir rauðgrenitrjáa eru í góðum vexti í Hellisskógi og mætti planta þeim miklu víðar í skjóli birkis eða sitkagrenis.

Blágreni vex ótrúlega vel í skóginum. Trén vaxa hægt en örugglega og virðast vera mjög veðurþolin. Mörg falleg blágrenitré eru í skóginum og þeim mætti planta miklu víðar.

Nokkur serbíugreni, munkagreni og svartgrenitré eru í Hellisskógi og virðast þau vaxa nokkuð vel. Trén eru enn ung og ekki komin nein almennileg reynsla á þau ennþá, en ljóst að þau verða að vera í góðu skjóli.